gadam sobie z tobą jak z koleżaneczką bo trochę mnie wkurwia mój własny blog

- Blogi o życiu są niefajne - tak mi jakiś czas temu powiedziała pewna dziewczyna.

No trochę są, szczególnie, że teraz blogują wszyscy i od razu zakładają fanpejdże samych siebie (może też powinnam to zrobić?). Najlepiej prowadzić bloga o czymś, o jakieś fantastycznej zajawce, która dyskretnie wyświetli intrygującą osobowość albo lajfstajlowego, chociaż nie do końca wciąż wiem co to znaczy. 

W każdym razie mam dużo wątpliwości co do swojej własnej aktywności blogowej- paradoksalnie dlatego, że dużo ludzi mnie czyta- tzn. dużo według mojej miary, nie raportów Hatalskiej. I za każdym razem, jak otwieram edytor tekstu, to zastanawiam się, jak tu się nie wygłupić przed tysiącami ludzi, zamiast sobie po prostu napinać w klawiaturkę. Z drugiej strony zyskałam nowe hobby (zaraz po: historii warszawy, składaniu rowerów, więziennych tatuażach, pożarach klubów, metrze, ciuchach, kulinariach, seryjnych mordercach, amerykańskiej beletrystyce, pornografii, hiphopie, celebrytach, tłumaczeniach filmów, gadżetach, alternatywnych sposobach wybielania plam itp. itd.) i piszę komentarze. A potem z lubością sprawdzam, czy ktoś polajkował. Dzisiaj na pudelku 900 łapek w góre. Na wykopie dwadzieścia plusów, ale tłumacze to sobie kontrowersyjnym tematem. Pod artykułem o pewnej Sandrze, która żyć w Polsce już nie chce,  choć jest zdolną reporterką i pisarką - 30 lajków. Swoją drogą tu próbka umiejętności Sandry- wyimek z jej wydanej (!) książki:

"Mija kilka minut, zaczynam już wierzyć, że moje życzenie nie zostanie spełnione, co oznacza że nie tylko będę głodna, ale też że nie jestem dobrą czarownicą, kiedy widzę na ulicy przed sobą banknot 50 euro - pomarańczowy, śliczniutki… Przyśpieszając kroku szepczę wyciągając ręce: came to mommy!… i już się nachylam żeby go podnieść, wymijając ludzi przechodzących dookoła mnie, kiedy z bramy kamienicy wybiega żebrak, krzycząc po polsku:
- Mało ci, francuska zdziro? Chcesz jeszcze żebraków okradać! - i rzuca się na chodnik zasłaniając ciałem banknot. Dla niego 50 euro to majątek… Dla mnie też."

Fu. Pogrubienie moje. 

W każdym razie piszę te komcie jak opętana i tak sobie rekompensuje brak aprobaty na blogusiu. Tutaj tylu ludzi mnie czyta, kilku znajomych do tego i przez to nie wiem o czym pisać. Postanowiłam więc wykonać o tutaj taki próbny wpis według mojej starej recepty srania słowami, jakbym gadała z którąś z koleżaneczek i liczę, że podziała to na mnie terapeutycznie. Kupuje również w tym tygodniu prywatny komputer, więc nie będę musiała zostać po godzinach w robocie, żeby pisać na służbowym lapku. Bo nie ma nic gorszego niż wożenie laptopa na plecach na rowerze w taki skwar. Oprócz tego prowadzę bardzo spoko życie, a na udowodnienie tej tezy ukradnę kilka zdjęć, które zrobiły ziomki i wstawię je poniżej. Rower, pingpong, frisbee, bieganie (sorry, ale na razie umieram z dumy- 6 km w 40 minut! Może nie jest to jakiś super wyczyn, ale to oznacza kondycję. Swoją drogą potrzebuję jakiegoś stanika, który dobrze zamortyzuje 75F), pikniczki i najebki na świeżym powietrzu. Niech mi ktoś powie, że nie da się żyć gówniarskim życiem pracując na etat o dzieło :> Oprócz tego wieczorami udaję, że mam wannę i kąpie się w brodziku oglądając seriale o zombie i goląc nogi. Podobno to dosyć zabawne. 

Buziaki. W tym tygodniu (chyba) mój kolejny tekst dla instytutu. Nawet mi się podoba.