jakoś ostatnio nie poznaję się

Jakoś ostatnio nie poznaję się. W sensie nie poznaję swojej twarzy. Patrzę w lustro i widzę tylko jakieś drobne podobieństwo. Duże oczy, brązowe cienie pod oczami i nos wykrzywiony kiedyś skutecznie kawałkiem cegły. Poza tym coś się zmieniło i nie do końca potrafię zdecydować się co. Może usta mam trochę mniejsze. No i chyba mi buzia urosła skoro urosłam wszędzie indziej. W każdym razie jestem niespokojna. Na moich zdjęciach stoi ktoś zupełnie obcy. Z zastanawiającym wyrazem twarzy, dziwnymi bruzdami rozsypanymi po skórze. To jakbym wzięła rozwód z samą sobą.

Pomyślałam, że to z zapierdolu.
Nie mam czasu się sobie poprzyglądać i nie dość, że zapominam japki znajomych, to jeszcze moja mi gdzieś znika. Więc postanowiłam sobie robić zdjęcia, licząc, że w końcu na którymś będę do siebie podobna. Codziennie w pracy kamerką. Gdy idę po pustym chodniku i nie ma wstydu sobie ustrzelić sobie gębę komórką. Gdy wystroję się i wymaluję jak sto pięćdziesiąt i myślę, że jestem Dita Von Teese (tyle, że z getta i po trudnym dzieciństwie)- a na zdjęciu mam mordę, jakbym grała u Solondza. Mam wrażenie, że przespałam jakiś rozdział w życiu mojego własnego ciała. Zaczęło żyć własnym życiem, wyniosło się gdzieś na własną rękę. Obrosło tkanką i czasem, może nawet zdążyło się już postarzeć. A ja wciąż chodzę w brudnych trampkach i obuwiu typu sportowe i wydaje mi się, że przecież jestem gówniarą, więc co to za starość. Staram się o nie (o ciało) dbać na tyle, na ile mnie stać. Smaruję się miłymi kremami i oliwkami, golę nogi szczerozłotą golarką (kosztowała jak złoto).  Daję mu sport, ten najlepszy onanizm; seks z własną ambicją; a mimo to, ono nie słucha. Nie upodobnia się do tego, co mam pod powiekami, gdy zamykam oczy.  Mam jakiś wewnętrzny konflikt interesów i zastanawiam się, czy ja jeszcze wrócę.

Poznałam kiedyś dentystkę. Prawie siedemdziesiąt lat na karku, długie farbowane na jasny blond włosy z trwałą. Do tego zawsze makijaż, chociaż pomadka wyskakiwała poza kontur. No i miała dość ekstrawagancki styl. Lubiła pastele i chociaż wciąż to była moda trochę kościółkowa, to dbała o każdy szczegół. Podpinała sobie poły sweterka, dobierała biżuterię (jak tu mam mniej, to tu musi być więcej pani Olu) i jakieś fantazyjne detale- a to błyszczące złote buciki, a to kolczyki w kształcie owoców. Lubiła się stroić i mówiła, że gdyby urodziła się teraz, to by stylistką została, bo w stomatologii to nie ma miejsca na inwencję. Do tego obracała się zawsze za przystojnymi chłopakami i to im dedykowała wszystkie swoje ogromne dekolty. Konsekwentnie odsłaniała swoją wiotką skórę, pomarszczoną w kąpieli, co trwa całe życie. Nie było w tym niczego erotycznego- to był manifest. Bo powiedziała mi raz, na ucho, że jej się wciąż mężczyźni podobają. I gdyby tylko mogła, gdyby tylko była jeszcze odrobinę atrakcyjna, to by mnożyła romanse i puszczała się ile wlezie, skoro zaraz i tak wpadnie w objęcia kostuchy. Mówiła mi, że to piekło, tak żyć w starym ciele, gdy masz wciąż gorący młody umysł i niezaspokojone żądze, które rozpierają żebra. Że gdy patrzy w lustro, to widzi już, jak ją w dół ciągnie do grobu i tylko w oczach ma resztki samej siebie.

Tylko gdzie w takim razie ciągnie mnie?