odezwij się, nie wierzę w żaden koniec świata

Całe życie podglądam. Pamiętam, jak mieszkałam w swoim pierwszym mieszkaniu i przez lornetkę obserwowałam sąsiada. Miałam jedenaście lat i niewielkie pojęcie o tym, co ludzie potrafią robić przy odsłoniętych zasłonach. Mój sąsiad akurat robił niewiele; nerwowo poruszałam pokrętłem ostrości i widywałam tylko przebierającą się nerwowo brzydką postać. Był pokraczny, zdecydowanie. Oponki zamiast brzucha, ciało oblane tłuszczem jak jakąś smaczną czekoladą. W wizjerze mieniły mi się jego jasne, prawie białe chude ramiona i zapadnięta klatka. Kiedyś udało mi się skończyć odrabianie lekcji akurat w momencie, gdy nakładał spodnie od piżamy. To, o czym szeptały sobie konspiracyjnie moje koleżanki z klasy, okazało się być smutnym kawałkiem mięsa otulonym czarną plamą włosów.

Później podglądałam z poczuciem winy. Miałam wrażenie, że moja relacja z obiektem obserwacji jest zdecydowanie niesymetryczna. Mieszkałam w centrum mojego małego miasta i rozbierałam się przy odsłoniętych żaluzjach, bo było mi szkoda tych chłopców, których godzinami potrafiłam oglądać. Nie wiem, czy kiedyś widzieli mnie nago, wiem na pewno, że z dużą czułością zapraszali mnie na wódkę.

Kiedy wyprowadziłam się do Warszawy, podglądanie stało się oczywistą rozrywką. Miałam podkradzioną lornetkę i dziesięciopiętrowy blok na przeciw moich okien do swojej dyspozycji. Wtedy poznałam- choć na odległość- pierwszą homoseksualną parę w swoim życiu. Na czwartym piętrze mieszkał też drobny alkoholik, którego ciężko mi było wytropić, bo widok na jego pokój zasłaniał mi stos niepotrzebnych przedmiotów, które chorobliwie zbierał. Miał trzy rowery i tyle mebli, że mógłby nimi umeblować pałac na cześć Gierka.

Teraz jestem dość dorosła i coraz częściej widuję nagie postacie. Najważniejszy był moment, gdy kończyłam liceum. Spacerowałam z przyjaciółką po mieście, wiał silny wiatr, pogoda zwiastowała koniec świata i niskie ciśnienie. Patrzyłam po oknach kamienic, tam tylko czaiły się niewzruszone zasłonki i usychające kwiaty. Aż nagle, na pierwszym piętrze jednej z kamienic przy Pocztowej, zobaczyłam miłosną scenę. Obydwoje mieli więcej niż pół wieku na karku i zniszczone alkoholem ciała. Nie umiem zapomnieć tej sceny, jej drgających, obwisłych piersi, brązowawej od brudu bielizny i zwierzęcego dygotu ciała. Wyglądali razem jak dwa drgające kawałki mięsa, nic z romantyzmu, w który wtedy jeszcze wtedy wierzyłam, nic z miłości, której tak wtedy poklaskiwałam, tylko fizjologia podsycona paliwem denaturatu.

Tam, gdzie pracuje, często wysiaduję paląc w oknie. Często zdarzało mi się obserwować okna od nas na skos. Zawsze na parapecie ten sam łokieć. Chłopak miał na oko dwadzieścia parę lat i niezbyt mądry wyraz twarzy. Najwyraźniej na głupkowatość łatwo podrywać; za jego nagimi, wątłymi plecami coraz pojawiały się nagie sylwetki dziewcząt. Pamiętam blondynkę o pięknych, symetrycznych piersiach i dziewczynę o związanych w kucyk włosach z zadartym nosem.

Im bardziej jestem smutna, tym częściej zadzieram głowę do góry. Na przystanku Kino Femina oślepiły mnie mnie białe piersi staruszki. Zamiatała swój balkon ubrana tylko w spódnicę, a sutkami prawie dotykała ziemi. Była zupełnie nieludzka. Nie umiałam jej porównać do piękności z rozkładówek, jej zniekształcone wiekiem ciało rzucone w krajobraz centrum miasta, wyglądało jak wątpliwa estetycznie grafika, a przecież wiem, że była prawdziwa, skoro te jej ramionka poruszały się.

Dwa dni później jechałam 520. Marszałkowska, maj, ludzie pachną trochę wiosną, trochę potem. Autobus stoi w korku i na początku wydawało mi się, że mi się śni kolejny perwersyjny sen, ale potem sylwetka drgnęła. Kobieta- mogłaby być Twoją matką, albo panią z banku- stała nago na swoim balkonie i łapała słońce. Miała brązową, spaloną UVB skórę, podobną trochę do cienkiej skórki kurczaka z rożna. Jej obłe kształty skojarzyły mi się trochę z Wenus z Milo. A była nagą Wenus z Marszałkowskiej.