dostałam coś od warszawy

Historie miłosne rozgrywają się wszędzie, ale wydaje mi się, że Warszawa to najmilsza ze scen. Wiedziały o tym niegrzeczne chłopaczki polskiej literatury -- u nich scenariusz zawsze był ten sam. Młody, zdolny, ale nieudaczny, spotyka w SPATiFie śliczną studentkę. Wymieniają szybko szybko zdania. Jemu zależy na prędkim seksie w jakimś limitowanym przydziałem pokoiku, jej zaś na zachowaniu klasy. On udaje, że ona mu się nie podoba. Ona udaje, że go nie chce. Rozstają się, a potem temu biednemu chłopczykowi zostaje ściganie rąbka jej sukienki, łapanie za łokieć obcych kobiet, tylko dlatego, że mają podobny tyłek. Mijają się i mogą już nigdy się nie znaleźć, bo to miasto koincydencji, niepunktualnych tramwajów i sobowtórów. Tak było pięćdziesiąt lat temu i teraz też tak jest. Dlatego Warszawa jest idealna do zakochiwania się. W Krakowie wszyscy się znają albo pamiętają z widzenia, w stolicy można chodzić latami na te same koncerty i imprezy i nigdy się spotkać. On mnie szukał.

Pokazywał znajomym moje zdjęcie i pytał, czy mnie znają, wypytywał o dziewczynę z charakterystycznym tatuażem na ramieniu. Teraz już wiemy, że zdarzało nam się stać kilka metrów od siebie. Znalazł mnie i to wcale nie jest tak oczywiste. Zabrał na wódkę -- choć SPATiFu już nie ma. Teraz trzyma mnie mocno za łokieć. 

Życie to najlepsza literatura.