gender/sex

Zawsze się naśmiewałam z dziewcząt. Bawiło mnie ich to wieczne rozedrganie, analizowanie godzinami randek i prostowanie włosów przed deszczem. Baby- myślałam o nich z niesmakiem, śmieszne istoty stworzone, by całymi dniami rozmawiać o mężczyznach. Na babskich wieczorkach byłam trochę z boku, nie umiałam porządnie plotkować i niewiele wiedziałam o błyszczykach. Miałam wrażenie, że gdy rozmawiam z facetami pijąc wódkę, ocieram się o prawdę, nawet jeśli plątały nam się języki i uciekały głoski. Dyskusje z dziewczynami przy fresco traktowałam co najwyżej jak ćwiczenia z retoryki. Przerażało mnie to, jak się porównują, jak dyskretnie oceniają fałdki pod bluzkami i rozmiar stanika. Zwierzały się sobie i puszyły jednocześnie, nawijały, aż pryskała ślina i nie potrafiły godzinami powiedzieć, o co im chodzi.
Baby- tak mi szło przez myśli-wy, matki pustosłowia, kochanki hiperboli, córki próżności, ja wam pokażę bardziej od grocholisroli. I bekałam, przeklinałam, opowiadałam sprośne historie i piłam litry piwa zamiast kieliszka wina. Nie chciałam być kobietą taką, jak one, wolałam robić z siebie błazna niż zamienić się w orędowniczkę "buziaczków", "kozaczków" i "ślicznotek". Mogę przyznać z całą mocą, że nienawidziłam dziewczyn i uciekałam w męskie towarzystwo.
Dopiero niedawno, gdy poznałam odpowiednie kobiety, zmieniłam zdanie. One wszystkie powinny sobie wpisać w zainteresowaniach: przesada i histeria, a mimo wszystko dogaduję się z nimi bez trudności. W gruncie rzeczy, gdy spotykamy się razem, robimy to, z czego sobie szydziłam: gadamy o facetach, porównujemy swoje cycki (tyle,że wszystkie mamy piękne) i opowiadamy o seksualnych porażkach. Z tą różnicą, że one są inspirujące, mają w życiu coś więcej, niż makijaże i sukienki i inwestują w siebie zamiast w kosmetyki. To dzięki nim przestałam się trochę bać tego całego dziewczyństwa i to dzięki nim kobiecość przestała mi się kojarzyć z obciachem.
Piszę o tym dlatego, że nigdy nie czułam się bardziej babą niż teraz. Zakochałam się bardzo poważnie, na dodatek w człowieku dość trudnym i introwertycznym. Nie ma nic wspólnego z łagodnymi i cieplusimi chłopczykami, w których gustowałam do tej pory. Im bardziej on jest męski, tym częściej trzepoczą mi rzęsy i wydymają wargi. Wpadam w panikę, gdy nie dostaję przez parę godzin smsa, zaczynam płakać szybciej, niż zdążę się zorientować. Robię wyrzuty (zupełnie jak moja matka- myślę po chwili) i jestem tak zazdrosna, że wyobrażam sobie rękoczyny. Sępię adorację, a gdy czuję, że choć przez chwilę mam jej za mało, wpadam w histerię. Czuję się jak te wszystkie moje koleżanki, wiecznie wystraszona i małostkowa, Pani Ała To Bolało, Pani Ej Weź.
Jestem tylko dziewczyną i jak to one mają w zwyczaju, przejmuję się. Zupełnie nie wiem gdzie podziało się moje opanowanie i dystans, który tak sobie ceniłam. Nie czuję niczego wspólnego z archetypem kobiety zaradnej, takiej, co nie da sobie w kaszę dmuchać, tylko zakasuje rękawy i napierdala. Zmieniłam się w wystraszoną, czujną kobietkę z powieści dworskich, kruszynkę, co potrzebuje opiekuna i prosi o bluzę, gdy zimno, zamiast nosić ze sobą własną. Może to dlatego, że mi zależy jak nigdy wcześniej. Może jednak muszę sobie odbić lata, kiedy byłam bardziej synem niż córką? Te wszystkie dźwigania bez proszenia o pomoc, eksperymenty z wiertarką, rozrabianie z kolegami, dłubanie przy komputerach?0 Może mnie ta niezależność zmęczyła? Nie mam za chuja pojęcia, w każdym razie niezbyt komfortowo mi z tą dziewczyńską wrażliwością.