20 minut w slow motion w kierunku Legionowo

Autobus o numerze bocznym 705 wiezie nas do warszawskiego kurortu drugiej strefy biletowej.  Brakuje klimatyzacji; lufcik w dachu nie daje się otworzyć. Czuję, jak wgłębienie między nosem i ustami wypełnia się wilgocią. Łydki przyklejają mi się do siebie, więc rozstawiam nogi nieco szerzej niż wypada. Na kolanach mam płócienną torbę, festiwalowy gadżet, o który wycieram spocone dłonie. W środku mam wodę, ręcznik, kostium kąpielowy i kiepską książkę polskiego pisarza, który podobno zarabia miliony. Jadę nad jezioro. Gorąco. Wszystkim gorąco. Moja towarzyszka wachluje się egzemplarzem „Polityki” i wzdycha.

Panowie, którzy siedzą naprzeciwko nas, koszulki zdjęli już na pętli. Mają niezdrowo zaróżowione twarze i niewysportowane torsy. Ich jednodniowe wczasy sponsoruje Kampania Piwowarska. Każdy ma w ręku po puszeczce Warki.  To miłe, że nawet dorośli ludzie kontynuują kolonijną zasadę, że letnisko zaczyna się już pekaesie. Śpiewają nawet „Chałupy Welcome To” na cztery głosy i opowiadają sobie świńskie dowcipy o plażach nudystów.

Szampański nastrój mija, gdy autobus staje w korku.  Mężczyźni wzięli sobie tylko po dwa piwa, a tu jeszcze szmat drogi. Atmosfera robi się refleksyjna. Wreszcie jeden z nich, odznaczający się wyjątkowo smutnymi i zwisającymi sutkami, wyciera koszulką mokre czoło i mówi zupełnie grobowym głosem:

 – Wszystko teraz takie chujowe. Dziewczyny niechętne. Piwo rozgazowane. Autobusy niby technologiczne, a wleką się jak skurwysyn. I ta muzyka nowoczesna też do dupy. Teksty o dupie Maryny. Ja ją kocham, a ona cwel. Kiedyś to nawet takie Papa Dance miało teksty porządne i życiowe. Mądre tak po ludzku. Wszystko takie chujowe. – 

Koledzy kiwają głowami ze zrozumieniem i patrzą w głąb pustych butelek. Mężczyzna o smutnych sutkach z autobusu 705 nie zdaje sobie sprawy, że jest echem postmodernistycznej pieśni polskiego poety, który pierwszy przewidział, że nigdy nie będzie już takiego lata. 

Autobus rusza z trzeciego biegu i wiezie nas w kierunku brudnych plaż i budek z piwem. Gdy dojeżdżamy na miejsce, mężczyźni krzyczą za nami: "Dziewczyny!". Idziemy dalej. Tamto lato, gdy dziewczyny się odwracały, już dawno minęło. 

To ja na tle nagich ciał. Zdjęcia z wczasów coraz bardziej kojarzą mi się ze zdjęciami ludobójstw. Nagość, chaos i bierne lenistwo, któremu czasem tak blisko do śmierci.