Ja: część 1

Gdziekolwiek się ruszę - to samo odczucie nieprzynależności, bezużyteczności gry. Udaję zainteresowanie czymś, co mnie zupełnie nie obchodzi, kręcę się tu i tam, ale nigdy nie jestem "w środku", w żadnym określonym miejscu. To, co mnie przyciąga, znajduje się gdzieś indziej, czym zaś owo "gdzie indziej" jest - nie wiem.

Emil Cioran, O niedogodności narodzin

Jakiś czas temu założyłam sobie, że kurwix będzie poważny. Żadnych osobistych wynurzeń, bez nużących wiwisekcji. Żadnego pierdolenia "co tam u mnie". Miałam żyć, obserwować i przekuwać to w chwytliwe zdania. Na poważnie! Reportersko! Mam 25 lat i mój bloguś nie będzie już "blogusiem", tylko poważnym projektem pobocznym! Artystyczną odskocznią od komercyjnych umów o dzieło! Nie będzie wstyd go zalinkować na fejsie! 

Problem w tym, że miałam problemy już z realizacją pierwszego punktu. Bo może i wgapiam się w miasto, nagrywam ludzi w autobusach na dyktafon, bo może skrzętnie zbieram historie do notatniczka z zamiarem recyklingu – ale co z tego, skoro wpadłam do czarnej dziury monotonnej życiówki. 

No cóż, to będzie szczery i chaotyczny post.

Ciężko pracuję i zajmuje mi to sporą część czasu. W międzyczasie  przykładam się do studiowania, jeżdżę do Łodzi, staram się gotować zdrowe posiłki, chodzić do kina przynajmniej raz w tygodniu, spotykać się ze znajomymi. Dziury w wolnym czasie próbuję zapełnić aktywnością fizyczną, ogarnianiem mieszkania, czytaniem książek, rozwijaniem różnych, niekoniecznie istotnych zainteresowań. A gdy znajduję moment na bezczynność – nie jestem w stanie zrobić nic ambitniejszego, niż obejrzeć odcinek serialu o zombie. Jakbym sama podświadomie czuła, w co powoli sama ewoluuję. Do tego gdzieś całkiem w międzyczasie skończył się mój prawie czteroletni związek, podsumowany przyjacielskim przybiciem piątki. Nuda -- i to przerażająca, bo powinnam być chociaż odrobinę smutna. 

Znajomi mówią mi, że mnie podziwiają.

Rodzina jest ze mnie dumna.

A ja osuwam się w zwykłe, bezrefleksyjne życie, w którym nawet duchowość próbuje się zamienić w rutynę. Wiem, że gdzieś na pewno przydarzają się wielkie rzeczy! Wielkie porywy serca, nierozsądne emocje. Chciałabym przeżyć coś, co odblokuje we mnie wrażliwość i sprawi, że zacznę podchodzić trochę mniej krytycznie do swojego życia i rzeczy, które piszę. Bo gdy już zasiadam do pisania, godzinami analizuję zdania, tylko po to, żeby do wniosku, że to jednak sentymentalne gówno. Przejmuję się! Chciałabym nauczyć się pisać wyjątkowe rzeczy, ale przede wszystkim -- c z u ć, choćby to była wściekłość albo ból! Chcę przeżywać. Może nawet być w centrum czyjegoś zainteresowania. Spójrzcie zresztą -- nawet pisanie o sobie wychodzi mi średnio, a przecież robię to od 13 lat. Cedzę zdania jakbym pisała list do "Chwili dla Ciebie". Ale prawda jest taka, że jestem gorzka, jakbym była w 70% kakao (co brzmi w sumie całkiem spoko jak się nad tym zastanowić) i chciwa. Chciałaby taka wszystko naraz, zamiast zastanowić się nad tym, co rzeczywiście warto wybrać. Ciężko być jednocześnie kontrolującą życie korpopanną i pojebuską, która idzie w noc ze świadomością, że może nie wrócić. Zresztą co ja pierdolę, szalona to ja może byłam w zeszłej dekadzie. Zastanawiam się, czy to kwestia mojego wieku (na Facebooku coraz częściej zapraszają mnie do znajomych bobasy -- po czym okazuje się, że to tak naprawdę moje koleżanki z podstawówki, tyle że przebrane w rolę społeczną "młoda matka"), czy może ja sama jakoś dziwnie skręciłam w stronę business nudy?

Czuję, że muszę pobyć sama ze sobą, siebie samą podsłuchać, siebie samą przemielić, zrobić sobie peeling z oczekiwań, tożsamościowe SPA. Wektor do środka, czaicie. Intra. Może gdy opiszę siebie samą, aż po krańce palców i naelektryzowane włosy świat zacznie mnie znów obchodzić.