studia ja pierdolę

Pisanie o zainteresowaniach w kontekście przyszłego egzaminu do szkoły zdecydowanie pogarsza humor. Znów mam wrażenie, że całe życie ślizgałam się na powierzchni tematów i brodziłam w kulturze zanurzona tylko po kostki. No bo czym się interesuję? literaturą, kinem, nowymi technologiami, kulinariami, modyfikacjami ciała, a tak na prawdę, jak ktoś spyta mnie o ulubioną książkę mojego ulubionego pisarza (sic!) to będę miała problem z przywołaniem tytułu. Nie pamiętam filmów, które oglądałam (a widziałam ich tak wiele, do diabła), płyt Charliego Parkera (chociaż to mój ulubiony jazzman!). A jak ktoś mnie zapyta o "Teatr życia codziennego" Goffmana, to czy będę pamiętała, o co właściwie mu chodziło (a z tego miałam przecież piątkę na egzaminie!)? Czy jeśli napiszę o tym, że uczę się składać rowery, to czy nie padnie pytanie o jakąś małą śrubkę, do której jeszcze nie dotarłam? Po chuj ja tyle czytam, oglądam i przeżywam, skoro to wszystko mi ucieka z pamięci. Nigdy nie będę erudytką (chociaż kurwa marzę o tym stercząc godzinami pod prysznicem), zawszę będę ulicznicą, będę żuć tę gumę tylko, przeklinać i opowiadać ogólnikowe historie, będę się przechwalać tym, że jako gówniara piłam spirytus albo zbierać na ciuszki od jakiegoś projektanta-sranta i jarać się nowym podkładem. Co ja wiem o Heideggerze, chociaż wielkim filozofem był i to on mnie oczarował tą swoją nudą bytu? Co ja wiem o polskiej literaturze, chociaż czytałam głównie ją przez całe swoje życie? Ja pierdolę, czuje się jak straszliwy debil!