fakt: poczucie wyobcowania waży piętnaście kilo

Mam urlop. Powinnam go spędzić jeżdżąc z plecakiem po słonecznej Italii, a wylądowałam w rodzinnym mieście. Ledwo zdążyłam na pociąg, wbiegłam do przedziału, a kilkadziesiąt sekund później skład ruszył. Spóźniłam się, bo farbowałam włosy na niebiesko. Spóźniłam się, bo malowałam się dwadzieścia minut i przynajmniej godzinę dobierałam ciuchy. Oto ja, w pociągu Kolei Regionalnych relacji Warszawa-Chełm: wypindrzona i wyperfumowana. Siadam, wyjmuję laptopa, zauważam koleżankę z liceum. Daleką znajomą. Wiem o niej tylko tyle, że bio-chem i że lubiła spędzać przerwy przy sali gimnastycznej. Mówimy sobie "cześć". Chociaż nigdy nie wymieniłyśmy ani słowa, obydwie czujemy ten przymus. Nakładam słuchawki i zmuszam się do obejrzenia "La strady". Gdyby bycie ignorantem miało jakąś wartość, byłabym całkiem bogata.

Takie didaskalia: ja, odjebana jak na imprezę, oglądam ambitny film, który mi się nie podoba, siedzę w dusznym przedziale wypełnionym studentami, gdy przez korytarz zaczynają się przepychać moje koleżanki. Podnoszę głowę i widzę nos, który dobrze znam. Chodziłam z tym nosem do liceum. Za nim podążają kolejne nosy, a potem gdy już przerażona opuszczam głowę, widzę tylko kolejne pary dżinsowych rurek, które maszerują wprost w moim kierunku.

Mean girls. Mentalne cheerleaderki. Dziewczyny ze zdjęć w modnych klubach. Fanki drinków z palemką, "Seksu w wielkim mieście" i trylogii "Step up". Mijają mnie i modlę się, żeby nie zauważyły. Ta z nosem szczerze mnie nienawidzi, bo 4 lata temu smsowałam z jej byłym chłopakiem.

Z inną przyjaźniłam się latami, ale nasza przyjaźń rozsypała się w drobny mak, gdy priorytety w życiu zaczęły grać naprawdę ważną rolę.

Jest jeszcze ziomek, który od trzech lat wisi mi kasę i nie chciało mu się zrobić przelewu, gdy z biedy wyjadałam gąbkę z foteli. I jeszcze znajomi mojego byłego, z którymi zerwałam kontakt, bo chciałam, żeby sobie ułożył życie beze mnie plątającej się gdzieś w tle. Oni wszyscy, to Chełm, którego unikam.

To miasto już nie jest moje. Nie znam twarzy, które piją w tutejszych barach. Ładne dziewczęta o których teraz się plotkuje, ja kiedyś maltretowałam na placach zabaw albo niańczyłam za kasę. Miałam tu wielu znajomych. Rządziłam tym miastem- w tym sensie, że czułam się tu dobrze i znałam każdy jego zakamarek. Teraz opuszczam głowę w pociągu, samotnie chodzę po ciuchlandach. Ludzie gapią się na mnie jak na p r z y j e z d n ą. Coraz mniej przyjaciół, z którymi chcę się tu spotkać, i coraz więcej tych, których unikam jak ognia.

I w sumie zdaję sobie sprawę z tego, że to dość normalny proces. Moje ziomki rozjechały się po całej Europie. Studiują, pracują, robią wszystko, żeby być szczęśliwi. Dokładnie tak, jak ja. Ja przecież też przyjeżdżam tu rzadko i wracam szybko, bo dużo pracuję w tej stolicy. Ale nie jestem żadną warszawką, tylko tą samą ambitną dresiarą. Może trochę bardziej dojechaną przez życie. Mimo to, czuję się wyrwana z korzeni. Najgorsza jest świadomość, że sama sobie na to zasłużyłam. Nie odpisywałam na smsy, nie zapraszałam na piwo i nie czatowałam na fejsbuku i nie wyjaśniałam niesnasek.

Teraz to miasto to dla mnie samotność, spędzanie wieczorów z babcią, załatwianie spraw w urzędach. To nuda i tanie ciuchy, ale przede wszystkim: poczucie wyobcowania.

Zostaje mi tylko odpicować na ruchomy zjazd absolwentów i liczyć, że nikt się nie zczai, że od matury przytyłam piętnaście kilo.