próbuję mieć życie towarzyskie i w ramach afirmacji opowiadam o tym na blogu wierząc, że może ktoś naprawdę uwierzy, że jestem imprezową dziewczyną

Po raz pierwszy w życiu darowałam sobie nieco mniej przygnębiający 1.11. Co prawda wczoraj się dowiedziałam, że w Warszawie to całkiem przyjemny festyn- obwarzanki, wata cukrowa i rozkładające się zwłoki bliskich kilka metrów pod ziemią, jednak na prowincji to wciąż bardzo poważne święto. Wszyscy się ubieramy w najładniejsze płaszcze i pastujemy buty, bo na cmentarzu można spotkać nawet najbardziej znienawidzonych członków rodziny. A wtedy warto wyglądać jak z reklamy Visy. Więc dla mnie Święto Zmarłych to spacerowanie w eleganckich butach po błocie, obmyślanie strategii rozłożenia kwiatów i moja Babcia, która zaciera ręce myśląc o swojej śmierci, a przecież chciałabym, żeby żyła do końca świata.

Pierwszy raz zostałam w Warszawie i przyznam, że było mi łatwiej. N. miała kolejne urodziny i jakoś nie bardzo umiem w to uwierzyć, bo wciąż pamiętam jak była gówniarą i uciekała ze mną z geografii.
Piliśmy w klubie wypełnionym strzygami z przeszłości i nawet trochę tańczyłam. Znów poczułam, jak moje serduszko wypełnia się po brzegi miłością do moich przyjaciół. To miłe, bo bo ostatnio na imprezach raczej wypełniam się rzygowinami.

A gdy wracałam pijaniutka do domu, słuchałam Lou Reeda i zwiedzałam Warszawę jak porządna turystka. Właziłam po drodze do domu we wszystkie bramy, włamywałam się do klatek schodowych pięknych kamienic, komplikowałam marszrutę i wchodziłam do najmniejszych i najciemniejszych uliczek. Dotykałam warszawskich murów, tak jak dotyka się kogoś, kogo się pożąda i mnożyłam miejsca, w których chciałabym zamieszkać.
Dwie godziny włóczyłam się samotnie w tę noc duchów, a obudziwszy się rano odkryłam, że przed pójściem spać kupiłam jeszcze masło.

Po co mi masło?