Dziewczyńskie historie: frajerzy i fryzjerzy

Okresy przejściowe z zasady nie są łatwe. Od mężatki do rozwódki, z uczennicy do studentki, z dzieciaka do nastolatka, od biznesmena do rencisty, z Lublina do Warszawy- to wszystko momenty dramatyczne ale jednak pikuś, gdy porównasz do zapuszczania włosów. Doszłam do wniosku, że mam wystarczająco androgeniczny charakter. Dolozyc do tego krótkie włosy to jak wbic gwóźdź do tożsamościowej trumny.
Zrobić sobie koczek, uczesać w fale, omieść seksownie kosmykami chłopięcą twarz- o, to proste marzenia prostej dziewczyny. Więc trwam, bo lubię jak marzenia się spełniają, chociaż wyglądam jak zaniedbana Kleopatra. Jak patrzę w lustro to nic nie widzę, bo fryzurę mam nijaką i przez to niewyraźną jape. Włosy ważna sprawa- tak mnie wychowal matriarchat.

Mój fryzjer, co go kocham i poznałam w piekielnych okolicznościach- strzyże w domu (mieszkań było kilka, zawsze parkiety i białe ściany), a do tego jakieś wino, szlugi, browary, więc generalnie sama przyjemność, nawet jeśli nigdy nie wiem jaka od niego wyjdę. Bo nie ma luster, a on ma zwyczaju robić, co tylko zechce. Raz nawet pofarbował mi brwi na różowo. Choć przecenił moje szaleństwo (następnego ranka pobiegłam do Rossmanna po hennę), to byłam mu wdzięczna za dobrą zabawę. Wtedy też powiedział mi: idź, zapuszczaj i wróć, jak będziesz gotowa. Więc oto jestem gotowa, a go nie ma w mieście. Ja- raczej lekkomyślna i mało wymagająca - postanowiłam go zdradzić z sieciówką.

1.Nie zdradzaj swojego fryzjera

Lokal tonie w błękitnym świetle. Panie mają czarne obcisłe wdzianka (czyli, że profesjonalizm). W tle muzyka relaksacyjna (ale po najprostszej linii oporu chilli zet). Biała podłoga idealnie czysta, chociaż cały świat tonie w błocie. Świeżo upudrowane twarze uśmiechają się do mnie i lustrują. Mam bawełnianą torbę i bluzę (teraz w internecie to crewneck) i czuję, jak mnie gdzieś w głębi pod tymi fartuszkami skreślają. Niezbyt uprzejmie informują, że o 19tej to ma przyjść takich dwóch panów i nie zdążą mnie obsłużyć, chociaż to salon fryzjerski, w którym zapisy nie obowiązują i podobno otwarty jest do 20tej. Trochę dałam się zbić z pantałyku, zaproponowałam, że przyjdę jutro.

Nie, nie, niech pani poczeka chwilkę.

Siadłam. Otworzyłam „Opowieści nowojorskie”. Czytałam. Czas mijał. Jeden Pan przyszedł. Drugi Pan przyszedł. Przeczytałam dwa rozdziały i minęło 40 minut. Wtedy ta starsza ufartuchowiona oświadcza zimnym tonem:

Jednak proszę pójść, nie obsłużymy dzisiaj pani.

Ja takim tonem wypraszałam agresywnych pijaków z barów. A jestem trzeźwa. Mam ładny makijaż i czerwone usta w kolorze russian red. Nie śmierdzę. Czuję się wykluczona i trędowata.

2.Nie bądź frajerem

Powinnam zrobić awanturę. Tak robią normalni ludzie- wiedzą, kiedy być mili i wiedzą, kiedy na kogoś nawrzeszczeć i prychnąć z dumą. Ja jestem lamusem, więc ze ściśniętym gardłem poprosiłam o płaszcz i wybiegłam powstrzymując łzy. Zawsze mnie onieśmielały takie miejsca- kobiety w wyprasowanych ubraniach, pachnące perfumami. Mają dzieci, wymagającą pracę w biurze, a mimo to nigdy nie odpryskuje im lakier i nie pocą się pachy. Codziennie o poranku układają sobie włosy lokówką, a ja mam pół głowy ogolone. Czasem bardzo chciałabym być taka, bo gdy patrzę na nie mam wrażenie, że kontrolują swoje życie, podczas gdy moje mi gdzieś ścieka między palcami. Wygnana ze świątyni piękności poczułam, że zamknięto mi drzwi do świata, w którym mogłabym wszystko ogarniać.

Więc w ryk.

W domu chłopak nie wie co się dzieje, myśli, że mnie z pracy wyjebali albo ktoś umarł. Gdy poznaje prawdę, proponuje obrzucić salon jajkami. Kiwam przecząco głową, ale oczami wyobraźni widzę jak skorupki rozbijają się na drzwiach. Wypłowiała mi grzywka. Mam na głowie bezkształtną zielono- brązowe gniazdo.
Jestem frajerem.