o chłopcu, który został batmanem

Nigdy nie brano go na poważnie. Był tym dzieckiem, co ma na twarzy pewien rodzaj głupkowatego uśmiechu, który zabiera powagę i rzeczywistą groźbę. W połączeniu z fantastyką wyobraźni i zmyślaniem tworzyło to niepokojącą mieszankę. Więc gdy miał pięć lat i powiedział do matki:

”Patrz, Batman!”,

ona nie przerwała obierania ziemniaków, ojciec wciąż dłubał w uchu, radio nie przestało grać.

A on, krótkimi dziecięcymi ramionami zagarnął świat i powietrze, łomot pulchnego ciała złożył się w jedno z dźwiękiem tłuczonych schabowych. Hubert leżał na podłodze typu gumolit, a wszystko wokół było odczuwalne, stapiał się w całość z plastikiem, tureckim dywanem, który muskał sparaliżowaną upadkiem ręką. Granice między zatarły się, Hubert był posadzką, ścianą, mieszkaniem, blokiem, osiedlem, materia nasiąkała jego oddechem i krwią z rozbitej brody.

*

Ojciec był normalnym ojcem, a normalność jego była wypadkową ambiwalencji. W albumie ciepłym żółcieniem połyskiwały zdjęcia. Wesołe miasteczko, pierwszy rowerek, ojciec, karp i syn, siódme urodziny i kaseta VHS z „Transformersami”. Jednak nikomu nie przyszło uwiecznić efektów którejś z awantur (tak poszła szyba z drzwi do dużego pokoju, nigdy już nie wstawiono nowej) ani jednego z tych razów, gdy wrócił pijany tak, że spał na korytarzu zwinięty w przemoczoną moczem kulkę.

Dla Huberta jednak ojciec był ręką włożoną w spodnie i przegranym meczem. Kiedyś nawet, poszukując w sobie genów, położył tak samo miękko dłoń na swoich jądrach. Nie czuł nic i nie rozumiał, dlaczego ojciec w tej pozycji oglądał telewizję, pił piwo i jadł. Dotykanie genitaliów ośmioletniemu Hubertowi kojarzyło się jedynie z murem przy karniakach. Dopiero gdy później nadeszła ta nomenklatura robienia lodów i trzepania kapucyna, obudziły się w nim kolejne wątpliwości. Nie mógł pojąć, jakim cudem stał się wynikiem podniecenia swojej zmarszczonej wiecznie gniewem matki i łysawego ojca, skoro rozmawiają tylko p zaparzaniu herbaty i wynoszeniu śmieci. Teraz ich namiętność sprowadza się do wojen o boazerię. Zostawić ,zedrzeć, czy wziąć kredyt w Providencie.

Może dlatego Huberta z domem łączyły tylko zawieszone na szyi klucze. I chociaż w pokoju na półce dumnie połyskiwały laminowane klasery „Świata Wiedzy”, on na wymiennikowni uczył się przedmiotów, o które trudno w szkołach.
To tam po raz pierwszy zobaczył drgające pajęcze odnóża odseparowane od odwłoku kawałkiem szkła.

To tam, na popękanym betonie po raz pierwszy wylądowała jego lepka ślina.
To tam czytał lekko zażenowany obecnością kolegów opowiadania z „Twojego weekendu” (już na zawsze zapamiętał metaforę „sutki twarde jak gutaperka”).
Tam uczył się palić z zaciąganiem i gadać o bzykaniu tak, jakby kiedykolwiek widział gołą dziewczynę. Prawdziwą akademią życia był mały plac i kawałek murka, a sylabus tego mikroświata osiedla na wschodzie Polski ochoczo udostępniali starsi koledzy.

I chociaż dwa razy powtarzał klasę (zawsze o głowę większy od reszty dzieciaków), a na lekcjach głównie układał rzeźby z krzeseł i wciągał nosem kredę, życia Hubert uczył się wyjątkowo pilnie.

*

Oto Hubert. Ma 14 lat. Być może, gdyby jego matka nie była szwaczką w zakładach obuwniczych tylko prawnikiem albo chociaż sekretarką, chłopak zainteresowałby się matematyką czy tam komputerami. Jednak życie od pierwszego do pierwszego zawężało kręgi zainteresowań, świat był nieważny i odległy, liczyły się tylko klatki schodowe i filozofia pustej butelki.
Hubert przestał być pulchny. Jego ramiona wydłużyły się i porosły czarnymi włoskami, na brzuchu rozkwitła ścieżka miłości. Im bardziej stawał się wyższy, tym bardziej obniżał się jego głos. Coraz więcej wiedział o osiedlu, żył jego życiem.
Nawet dziewczyny grupował na:

te, które wyglądają nieźle w getrach i te, które wypychają sobie staniki chusteczkami.

Znał adres każdej mety, odróżniał spirytus od wódki i swobodnie posługiwał się wszystkimi możliwymi kombinacjami gramatycznymi z wyrazem „pizda”. Świat rozpadł się w pół: na prawilnych i konfitury.

Nic nie umykało jego uwadze. Był strażnikiem swojego osiedla. Czasem, gdy ojciec próbował być ojcem, w przypływie bezsilności zamykał go w domu. Wtedy Hubert obserwował wychodzących z klatki i gwizdał z palcem w ustach na zbełtanych aromatem butaprenu kolegów. Znał każde nazwisko, rozróżniał kaptury i zawsze wiedział o którego „Grubego” chodzi. Nie było szlabanu, który mógłby go od tego świata oddzielić.

Czuł, że ta wiedza daje mu władzę, a każdy, kto był obcy i nigdy nie pojawiał się dotąd w kręgu obserwacji, niszczy jego porządek.
To był największy cios, każda nieznana gęba deptała jego autorytet. Szybko i na to znalazł sposób, witaj w krainie gdzie obcy ginie, nóż sprężynowy i groźna mina, poznawali Huberta empirycznie, a handel tanimi komórkami („tylko na IMEI uważajcie chłopaki, jakby co przy psach to nic nie macie”) budował mu pomnik trwalszy niż ze spiżu, bo ze strachu i reputacji.

Jeden Sagem, co zabrał takiemu jednemu w okularach, był wyjątkowo szczęśliwy. Dał go Andżelice, a ona wtedy uklękła i zrobiła to lepiej, niż pisali o tym w świerszczykach. Tylko cicho, to teraz tajemnica, ona teraz na studiach, uczy się na kosmetyczkę.

Bloki wciągnęły Huberta, coraz rzadziej bywał w domu. To była obca wyspa na terenie, który pochłaniał i którym się stawał. Czuł, że jest zarówno sobą, jak i Malinowską z czwartego piętra, fryzjerką z naprzeciwka i młodocianym fanem nalewek spod ósemki. Kochał to miejsce i nigdy nie dawał się namówić na wypady do centrum.
Miał 20 lat, zawiasy i 400zł z pośredniaka. Ale jego centrum niezmiennie była wciąż wymiennikownia, a najlepszym pubem ławka z wyłamanym oparciem.

*

Świat skończył się szybciej, niż się tego spodziewał.
Na osiedlu zaczęła pojawiać się policja. W lokalnych gazetach (co Hubert by wiedział, gdyby je czytał) głośno zrobiło się o prewencji i porządku. Wszystko po tym, jak kibic nie tej drużyny, co trzeba dostał nożem w śledzionę. Chłopcy, przeganiani z piwnic i ławek, chowali się w domach. A Hubert spacerował czasem z krótkim papierosem w ustach. Nic nie było już takie jak kiedyś, Aśka przestała palić z fifki i wróciła do nauki. Gruby poszedł siedzieć. Matka złapała gdzieś raka.
Rok później wybudowali nowe apartamentowce, na błoniach, dokładnie tam, gdzie uczył się grać w piłkę i walczyć na pięści. Nic nie jest już takie samo. Wyłożone kostką chodniki nie chłoną już tak pięknie światła. Robotnicy wyklęli swoje na rusztowaniach, ocieplając wysłużone ściany. Bloki przestały być szare- nagle są żółte, niebieskie, zielone, w kwadraty.
Sąsiadów też zupełnie pojebało, zbierają gorące psie kupy w siateczki i niosą do ładnych śmietniczków.
Hubert widział, że to miejsce nie jest jego. On nie rozumie kobiet z wózkami i dzieciaków na elektrycznych rowerkach. Nawet ziomki, z którymi jarał w zadaszeniach i zasikanych kątach, nie odzywały się, bo co na to kurator i dziewczyna w ciąży.

Którejś nocy przypomniał sobie. Miał dwadzieścia dwa lata i łzę na pooranym ospą policzku. Wyszedł na balkon, a nocą wszystko wyglądało tak, jak kiedyś. Pomarańczowe światło latarni. Na błoniach tak ciemno, że można by uwierzyć, że wymiennikownia ciągle stoi. Gdzieś u sąsiada zadzwoniła Nokia 3310. Jak kiedyś, jak wtedy.

Stopa za stopą, równowaga silnego ciała. Barierka ostrzegawczo zatrzęsła się, gdy jemu wydawało się, że drży wszystko wokół.
A on, męskimi ramionami, zagarnął świat i powietrze, nikt nie usłyszał oddechu ulgi ani nie zobaczył krwi wsiąkającej w szczeliny chodnika. Hubert był osiedlem, stał się jego historią i jego ciałem, ziemia połknęła jego połamane żebra, a dzieci czasem tylko opowiadają o chłopcu, który był Batmanem, chociaż wcale nie był bohaterem.

foteczka od ziomka chrabąszcza, który wie co chodzi na osiedlach@