Instagram

Wszyscy moi znajomi chcą, żebym zazdrościła im życia. Na portalach społecznościowych umieszczają przefiltrowane błękitem instagramu zdjęcia swoich obiadów, stóp, niedopitych specjalnie do zdjęcia kaw, nowych ubrań, odbić w lustrze, świeżych tatuaży, pięknych widoczków z wakacji o których ja tylko mogłabym marzyć. Ja wiem, że bez tych nostalgicznych filtrów, zwykły makaron z pesto i pomidorkami nie zrobiłby na mnie wrażenia. Nie mówiąc o tym, że z pewnością zrobiłabym smaczniejszy. Bez tej słodkiej polaroidowej ramki to byłaby po prostu szamka. Ale teraz już nie taka zwykła, skoro ktoś zrobił jej zdjęcie specjalną aplikacją i umieścił w internecie. To symbol: kreatywności, gustu, trybu życia. Moi znajomi przeżywają szczęśliwe chwile. Napełniają brzuszki, piją smaczne i kolorowe rzeczy, spędzają czas z bliskimi i chcą, żebym o tym wiedziała. Nawet to rozumiem- robię to samo umieszczając notki na blogu, piszę statusy zdaniami wielokrotnie złożonymi. Jak się zakochasz to przecież też o tym wrzeszczysz. Ale czasem mam wrażenie, że oni sami w to nie wierzą. To znaczy nie wierzą w rzeczywistość na zdjęciach. Wyobrażam sobie moją znajomą X., która wieczorami fotografuje sobie wytatuowane części ciała. Pięknie wyglądają w tych wintydż kolorach. Ale z drugiej strony- przecież spędziła godziny przykładając Iphona do skóry, łapiąc odpowiedni kąt (by uda wyszły odpowiednio szczupło). Więc co to za szczęście? Fotografia w internecie zjada swój własny ogon. Nie fotografuje się zastanej rzeczywistości tylko się ją stylizuje. A z drugiej strony te instagramowe foteczki sprzedaje się jako dokument i dowód. Spójrz, jak fajnie żyję- mówi zdjęcie, a tak naprawdę to emanacja tylko tego, jak chciałbym, żeby wyglądało.
To gra, o której wszyscy wiemy. Przecież to samo robią reklamy- kolorują rzeczywistość. Teraz ktoś wymyślił algorytm, by zrobić to metodą chałupniczą.
Ale ja się nabieram. Gdy widzę te śliczne zdjęcia muffinków, uroczych drinków, uśmiechniętych twarzy w okularach przeciwsłonecznych, rowerów z modnym napędem- zazdroszczę. Moje życie wydaje mi się wtedy nudne. Wciąż te same powtarzalne czynności: siedzę zamknięta w biurze, znowu na śniadanie zjadłam musli. Ja, mój chłopak, mój kot- wszyscy przytyliśmy, wciąż zdziera mi się lakier z paznokci.

Mija naprawdę długa chwila, zanim zdążę się zorientować, że to przecież ściema.

Mogłabym sama zrobić zdjęcie swojego roweru (jak dobrze skadruje to nie będzie widać, że wciąż nie rozmontowałam przerzutek), zrobić zdjęcie roladkom z kurczaka z musem mango, które zrobiłam raz w życiu. Wrzucić fotę z planu zdjęciowego z telexem na uszach i podkreślić swój profesjonalizm. Naprawdę mam pokusę tak zrobić! Naprawdę chcę, żeby ktoś pomyślał, że jestem fajna i warto mi pozazdrościć. Ale walczę z nią tak, jak tylko mocno mogę zacisnąć piąstki. Niewiele się zmieniło, wciąż wierzę w dobrze pojętą skromność. Bez pretensji, ten blog tak się nazywa nie bez przyczyny. Czuję, że introwertyzm mnie chroni przed banałem. Cieszę się,e że nikt nie dowie się, gdzie pracuję (o ile nie zapyta), nie ogląda zdjęć moich obiadów. Wiem wtedy, że to wszystko w moim życiu wydarza się wyłącznie dla mnie. A bywam naprawdę szczęśliwa tak, że dostaję gęsiej skórki. Myślę, że dałoby się to sfotografować. Wiem też, że robię wiele atrakcyjnych rzeczy: pracuję w telewizji, składam sama swój rower, mam tatuaże i kolorowe włosy, lubię gotować, a w sobotę wypić trochę wódki. Ale nie chcę też tego sprzedawać, nie chcę tego kolorować, podpisywać. Chcę, żeby to wszystko się działo i chcę zapamiętać to w autentycznych barwach. Dla mnie prawdziwa pasja dzieje się- i to tak intensywnie, że nie masz czasu wyjąć telefonu. Dobre jedzenie smakuje tak dobrze, że nie masz czasu zrobić mu zdjęcia. Przyjaciele są tak zabawni, że nie myślisz o tym, żeby zameldować się na facebooku. Ale może mówiłabym inaczej, gdyby było mnie stać na odpowiedniego smartfona.