jebać lenistwo

Nienawidzę słowa "prokrastynacja" i tego, jak szybką robi karierę w internecie. Trwa sesja, więc połowa studentów z listy moich znajomych wrzuca na swoje społecznościowe ściany różne zabawne obrazki powiązane z tą chorobą. Dla mnie to rzeczywisty rak mojego pokolenia, gorszy niż otyłość, depresja i brak poczucia humoru razem wzięte. Wszyscy jesteśmy leniwi- ze mną włącznie, a walka z tym jest coraz trudniejsza, wielu przegrywa walkowerem- o czym świadczą te wszystkie fanpage typu "Jestem zarobiony na fejsie" i obracanie tej cechy charakteru w zabawną przywarę. Lenistwo nie jest spoko- i pisze to osoba, które całe życie słyszy, że jest nierobem.

To zawsze lenistwo, a właściwie nieumiejętność panowania nad nim, wprowadzało moje życie na niebezpieczne (chujowe) tory. Każde "nie chce mi się" szykowało kłopoty. Zaniedbanie, opóźnianie, robienie na ostatnią chwilę- jestem w tym dobra i nie ma w tym niczego rozkosznego. Z wiekiem nauczyłam się  kontrolować swoją pracowitość w niektórych dziedzinach życia. Innymi słowy: nie opierdalam się w pracy i w ćwiczeniach (to od niedawna), a gdy sprzątam, to dokładniej niż Rozenek.  Poza tym wszystko leży i jeśli miałabym siebie za coś nienawidzić- to właściwie za to. Gdy wybieram sposób, w jaki spędzę wolny czas, z reguły wygrywają najłatwiejsze opcje. Przeglądam całymi dniami ciuszki (jedyny plus: duże oszczędności), zabawne obrazki, czytam króciutkie artykuły (czasem naiwne o polityce międzynarodowej, czasem o kolejnych urodzinach najstarszego terriera na ziemi), fejsbukuję i oglądam blogi. 

A przecież z internetu można korzystać też nieco mądrzej- wiem, bo i to robię, ale w zdecydowanie mniejszej skali niż pitupitu wymienione powyżej. Internet to piekło- świat, w którym zdjęcia kotków (uwielbiam zdjęcia kotków) są ważniejsze od newsów. Ja to wiem, bo załapałam się na odrobinę analogowego życia (niedużo, pierwszy modem pojawił się w domu gdy miałam może 11 lat i okazał się lekiem na nieśmiałość, tyle czatowych romansików. Geek 4ever hihi), ale dojrzewa pokolenie ziomków, które nawet nie czai, że Internet powstał w nieco innym celu niż przeglądanie słodkich kotków i ładnych wytatuowanych dupeczek. Piszę głównie o necie, bo to najgorszy z rozpraszaczy (ramię w ramię z telewizorem).  Bardzo szanuję ludzi, którzy korzystają z sieci efektywnie i głównie rozwijają swoje zajawki, tak jak w ogóle szanuję ludzi, którzy rzadko idą na łatwiznę. Chociaż wciąż uważam, że na kaca lepsi są "Przyjaciele" i pizza od włoskiego neorealizmu, to i tak biję piątkę ziomkom, którzy nie wymiotują i oglądają Antonioniego.

Ostatnio staram się walczyć z nawykiem łatwego życia. Motywuję się do oglądania dobrych filmów, ćwiczeń, codziennego czytania. Najtrudniej zacząć- powiadomienia na facebooku wyskakują tak często. Jednak gdy już zacznę, nigdy nie żałuję. Bo to mój cel- odzyskać ciągłość narracji w moim życiu. Moja głowa wyje o detoks od fragmentaryczności i braku spójności. To w dużym stopniu wina internetu, stabloidyzowanych informacji, coraz nudniejszych i powtarzalnych emanacji popkultury. Nie jest łatwo od tego uciec, tym bardziej, że to jedno z moich narzędzi pracy. Czasem muszę się trochę pooszukiwać: do czytania szykuję sobie kącik inteligenta, z fotelem, lampką i cieplusim kocykiem włącznie, a oglądając coś ambitniejszego od seriali i tak maluję paznokcie. Teraz dokładnie wiem, dlaczego najbardziej produktywnym okresem w moim życiu było liceum, gdy dostęp do internetu miałam ograniczony.
Teraz oprócz tego, że staję się fit (to od ćwiczeń),  zmiana we mnie jest dosyć duża- myślę inaczej. O innych rzeczach, bardziej kompleksowo i refleksyjnie. Informacje są dietą umysłu; skoro jesteś tym co jesz, to warto się nad tym zastanowić. Analogia jest jeszcze jedna: jak już rozpoczniesz zdrowe życie umysłowe, wchodzi ci to w nawyk. I czytanie Barthesa na kiblu staje się przyjemne. Naprawdę przyjemne. Znów umiem czytać bez drgawek teksty dłuższe niż strona.

Więc tak ziomki- lenistwo jest chujowe, szczególnie, gdy chcesz wciąż przekraczać swoje ramy. Łatwe życie jest dla łatwych ludzi.  "W życiu trzeba się zmuszać", taka mawia moja babcia, a to naprawdę mądra kobieta. Dlatego polecam nacisnąć krzyżyk w prawym górnym rogu.

Nie jestem dobra w udzielaniu rad (chociaż to jakiś bardzo intensywny blogusiowy trend)- za to przedstawiam skuteczny i podkradziony tutorial dla walczących z rozpraszaczami:

BTW Oto fantastyczna płyta. Nie jaram się jazzowymi aranżacjami popowych kawałków (cezik umrzyj), upakowanie w jeden jam tylu popularnych muzycznych motywów (james blake, tyler the creator, joy orbison) w takiej formie naprawdę mnie ścięło z nóg.