Obrzydliwy Jędrek

- Zostałem wychowany tak, by niczego się nie wstydzić- Jędrek mówi to często. Z reguły dłubie przy tym w nosie. Wierzy bardzo w szczerość, bo przecież nie ma nic gorszego niż zatajanie.

 Jesteśmy prawdą i nie powinniśmy się ceregielić ani sprzedawać bajeczek. I tak wszyscy bez wyjątku rozpadniemy się w jednakowo cuchnące mięsne błoto. – tego  nie powiedział jak dotąd. Być może niepotrzebnie sobie roję, że za Jędrkiem stoi jakaś filozofia.

Gdy go poznałam miał bujny rudy zarost. Szczerze powiedziawszy, wyglądał  jak wielki gorejący krzak. Filcowata broda i włosy (łonowce na twarzy, he he- tak o nich mówił) wiły się wokół jego głowy jak bluszcz, a  spod niego wyzierały tylko małe oczka. Typ faceta, na którego patrzysz i nie jesteś pewien, czy dać mu na obiad w mlecznym, czy zapytać o wystawę Rothko. Sprane brudne ciuchy mogą być przecież wyrazem biedy albo  duchowego bogactwa, a najgorszym wypadku- obydwu naraz.  Więc jak sępił ode mnie papierosy, to starałam się być możliwie dyskretna i współczująca. Gdy prosił o dwa złote, dawałam raczej bez gadania, choć na szczęście  robił to rzadko. Przestałam być taka łagodna, gdy stojąc obok mnie, paląc mojego papierosa i bawiąc się monetą, którą przed chwilą mu dałam, Jędrek wypalił do mnie:

- Ale masz wąsy.

Nie mam wąsów, ale poczułam, że to raczej niezbyt dobry sposób na nawiązanie rozmowy. Jędrek ciągnął jednak dalej:

- Ale śmiesznie, typiara z wąsami- beknął donośnie (cebula), skiepował papierosa i odszedł.

Obleśny Jędrek. Nie był ani bogaty, ani biedny, za to miał oko to ułomności.  Gdy robiłam siusiu, podsłuchałam przez drzwi, jak mówił do naszego kolegi (rozmiar buta 38)

- Obyś miał wielkiego chuja, bo  ile ty masz wzrostu? Metr sześćdziesiąt? Niezła beka.

Uważał, że jest zabawny, a punktowanie cudzych wad to przecież tylko rękawica rzucona cudzej autoironii. Na dowód tego, zaraz po tym jak powiedział księgowej, że ma krzaczaste brwi, dorzucił

- No co się spinasz, ej.

Jędrek mnie nie dziwił. W swoim życiu poznałam wielu takich, co znajdą każdą dziurkę, plamkę i krostkę, a było ich znacznie więcej od  tych, co potrafią rzucić ładny komplemencik. Pamiętam  jak w podstawówce, mój kolega usłyszał z ust dziewczyny w której się cicho podkochiwał, że wygląda jakby mu ktoś wylał na twarz olej. To był tylko młodzieńczy trądzik, ale dla niego w tej chwili stał się końcem świata i traumą do końca życia. 

Ja staram się wychodzić z założenia, że doskonale wiemy o naszych niedoskonałościach, ale każdy z nas ma w sobie coś idealnego, czego nie ogarnia. Tacy jak Jędrek myślą zupełnie odwrotnie, choć on jest jeszcze cięższym przypadkiem.

Pijemy kawę. Szeptana narada; kultura korporacji obgadywaniem stoi, ale tu chodzi o życie, śmierć i zarazki.

- Wiesz co, on ciągle do nas przychodzi. I bierze gazety z redakcji i idzie z nimi na kibel. I siedzi tam zawsze przynajmniej dwadzieścia minut. Nie chce wiedzieć co tam robi, ale potem, ciągnąc jeszcze za sobą kiblowy smrodek, wraca i rzuca te gazety z powrotem na kupkę. Raz dotknęłam jednej przypadkiem. Była ciepła, fuj. I teraz nikt tego już nie tyka. Więc Jędrek jako jedyny czyta te wszystkie pisemka. – mówi jedna z nas, uderzając nerwowo paznokciami o szklankę.

- A mi kiedyś powiedział, że jeśli jebie mu z ust, to przeprasza, ale nie ogarnia porannego mycia zębów.-  druga jest tak wzburzona, że paczka slimów spada jej na chodnik. – A wcale chujowi nie było głupio.

Fizjologia Jędrka panoszyła się po firmie coraz bardziej. Nikt nie chodził do toalety, której używał. Gdy wchodził do pokoju,  pod biurkami piąstki zaciskały się na sprejach Brise. Ale nikt mu nie odpyskował, ani nie zwrócił uwagi. Nikt nigdy nie powiedział mu, że tak nie wolno i nie wybuchł bunt. Byliśmy w grupie, ale to właśnie stanowiło o naszej słabości. Każdy z nas bał się riposty poniżej pasa; niespodziewanego pocisku, komentarza typu „Ale masz dzisiaj syfa. Tu, na brodzie”. Jędrek i jego wydzieliny, w tym ta najobfitsza, czyli jad- sterroryzowały biuro.

Ja wtedy zastanawiałam się, czy jest zły. Czy chamstwo to grzech? Gdzie w rankingu krzywd ustawić kogoś, kto obraża ludzi w ramach sposobu bycia?

On wtedy nie myślał nic. Szedł przez życie po wygodnej ścieżce usypanej z obciętych paznokci, strupów, ropy i cudzych kompleksów. 

Wszyscy schodzili z mu drogi.